Brzostów - kiedyś wieś a dziś głogowskie osiedle

Brzostów jest dziś głogowskim osiedlem, jednak do 1984 roku funkcjonował jako odrębna podgłogowska miejscowość. Pierwszą wzmiankę o tej miejscowości odnotowano w piśmie księcia Bolesława I Wysokiego z 1175 roku. Wówczas władca ten założył tam ogrody. Zaliczana jest dzięki temu do najstarszych osad na Ziemi Głogowskiej. Prawdopodobnie osada ta powstała wokół źródła. Obok korzystnego położenia na terenie zasobnym w wodę, miejscowość leżała przy dawnym trakcie handlowym do Wielkopolski. Dodatkowo jej znaczenie ugruntowało bliskie sąsiedztwo grodu a następnie rozwijającego się ośrodka miejskiego. Pod koniec XIII wieku książę Henryk III głogowski darował wieś rosnącemu w siłę Głogowowi i od tego czasu Brzostów nierozerwalnie współdzielił jego losy.

W XIII wieku wraz z kolonizacją na prawie niemieckim Brzostów zmienił kształt i rozwinął się w formę dwudrożnej owalnicy, z regularną zabudową na działkach wytyczonych wokół wspólnego pastwiska, rozciągającego się wzdłuż cieku wodnego. Wewnątrz obszaru wydzielono miejsce na kościół i otaczający go cmentarz. Powstały również dwa stawy. Napływający tu osadnicy, za otrzymane grunty, płacili czynsz książętom a dziesięciny Kościołowi. Mimo przewagi osadników z krajów niemieckich, we wsi aż po XX wiek zachowało się wiele etnicznych akcentów słowiańskich.

W 1488 roku wieś uległa dużym zniszczeniom. Z rozkazu głogowskiego księcia Jana II Szalonego spalono ją, aby nie została zajęta przez zbliżające się do Głogowa wojska węgierskie. W 1615 roku w wyniku poważnego pożaru Głogowa część jego mieszkańców schroniła się właśnie w Brzostowie. Z kolei w 1634 roku groźny pożar nawiedził Brzostów. Wówczas to, w czasie kwaterunku w miejscowości, rajtaria szwedzka zaprószyła ogień. W 1753 roku mieszkańcy Brzostowa uczestniczyli w budowie fortyfikacji głogowskiej twierdzy. Wioska dostarczała rocznie do dyspozycji miasta 156 parokonnych fur. W 1806 roku do czasu zdobycia Głogowa przez Francuzów, oddziały te kwaterowały właśnie w Brzostowie. Tam też w 1813 roku podpisano akt kapitulacji Głogowa, po pokonaniu wojsk napoleońskich przez oddziały pruskie.

W połowie XVIII wieku wieś zamieszkiwało ok. 600 mieszkańców a sto lat później ponad 800. Na przełomie XIX i XX wieku liczba mieszkańców przekroczyła 1000 osób i stan ten utrzymywał się do końca II wojny światowej. Przeważali protestanci, ale byli też katolicy i Żydzi. Wieś posiadała dwie świątynie - ewangelicką oraz istniejącą do dziś katolicką. Po zakończeniu działań II wojny światowej nastąpiła wymiana ludności a pierwszy polscy osadnicy napływali już od czerwca 1945 roku, głównie z Wielkopolski i Kresów.
Dariusz A. Czaja (Towarzystwo Ziemi Głogowskiej)