W tym roku mija 110. rocznica zakończenia budowy okazałego głogowskiego budynku Szkoły Podstawowej nr 2 u zbiegu ulic Sikorskiego i Jedności Robotnicze.

Jednak historia konieczności jego wzniesienia sięga czasów wcześniejszych. Już na początku XVIII w., jeszcze w czasach głogowskiej twierdzy, powstał budynek na potrzeby gimnazjum ewangelickiego. Niestety, ograniczenia związane z wymogami twierdzy, a co za tym idzie, ciasnotą, znacznie ograniczały możliwość rozwoju szkoły, a zwłaszcza jej rozbudowy. Po wybudowaniu sali gimnastycznej praktycznie nie było żadnego szkolnego terenu zewnętrznego, nie mówiąc już o boisku. Przez wiele dziesięcioleci kolejni dyrektorzy szkoły bezskutecznie zabiegali o zmianę lokalizacji. Ich marzenia udało się spełnić dopiero po 200 latach, gdy Głogów nie był już twierdzą.

W 1908 r. władze miejskie przekazały dużą działkę u zbiegu ulic Herrendorferstrasse (Sikorskiego) i Konigstrasse (Jedności Robotniczej). W tym samym roku rozpoczęła się budowa. Ogólna koncepcja gmachu zrodziła się w berlińskim Ministerstwie Robót Publicznych, natomiast projekt w głowie autora, Emila Friede z biura inżynieryjnego w Zielonej Górze. Budowa trwała do jesieni 1910 r., przy zastosowaniu najnowocześniejszych ówczesnych rozwiązań architektonicznych, a sam obiekt oddano do użytku w 1911 r.

Budynek jest w kształcie litery "L" i co ciekawe, sporo jest w nim odniesień do stylu barokowego. Wyjątkowo pieczołowicie wykończone były wnętrza, a prawdziwą perełką była aula na I piętrze z trzema wielkimi, kryształowymi żyrandolami. Obecnie pełni ona funkcję sali gimnastycznej. Piękny jest również, w większości zachowany do dziś, główny hol.

Ciekawym elementem architektonicznym była zbudowana na boisku szkolnym ozdobna studnia według projektu Wilhelma Wagnera, którą przykrywała miedziana kopuła.

Nawałnica II wojny światowej na szczęście oszczędziła obiekt, który został zniszczony w niewielkim stopniu. Po wojnie miała w nim siedzibę Powiatowa Rada Narodowa, a na potrzeby szkolne budynek wrócił w 1957 r. Dwa lata później, w 850. rocznicę bitwy pod Głogowem, szkoła otrzymała imię Dzieci Głogowskich.

Placówka szybko okazała się zbyt mała w stosunku do potrzeb i w 1960 r. zapadła decyzja o przekazaniu przyległego budynku, w którym do tej pory mieściła się Biblioteka Pedagogiczna. Od tej pory prowadzone tam były m.in. lekcje prac ręcznych, ale pojawił się też uczniowski sklepik, a na parterze zorganizowany został gabinet lekarski. Co ciekawe, przed wojną ta część budynku była przeznaczona na mieszkanie dla dyrektora.

Przez powojenne dziesięciolecia szkoła zmieniała swój wizerunek. Zachowane jednak zostały jej główne elementy architektoniczne. Niestety, próby czasu nie wytrzymała studzienka. W latach 1971/72 została wyburzona. Powodem była budowa boiska asfaltowego. Gruz z fontanny został złożony i zamurowany w podpiwniczeniach dawnego budynku dyrektorskiego.

W 1999 r., w wyniku reformy oświaty, szkoła podstawowa została przekształcona na Gimnazjum nr 1, a po kolejnej reformie ponownie stała się szkołą podstawową.

FOTO: Fundacja Kultury Śląska w Wusburgu, Fotopolska, muzeum w Głogowie, archiwum szkoły, Głogowski Wehikuł Czasu, Głogowskie Forum Historyczne, K. Kukła, K. Zawicki.
Źródło: CIT.