Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Silna kobieta z Głogowa

Historię Kasi Pawluś z Głogowa zna cała Polska i kawał Europy. Rzeczy niemożliwe załatwia od ręki, cuda zajmują jej chwilę. Mimo bólu, pomaga innym. Teraz sama potrzebuje pomocy.

Jej życie jest cudem. 10 lat temu piękna młoda kobieta, aktywna i spełniona, mama trójki dzieci, właścicielka szkoły językowej w Norwegii, nagle straciła przytomność. Ze śpiączki wybudziła się już w innym świecie, sparaliżowana, z zapaleniem mózgu, w niewyobrażalnym bólu. Lekarze dawali jej rok życia w stanie wegetatywnym. Jak lwica walczyła o każdy dzień, z nadzieją na diagnozę i na lek, który opanuje ból, pozwoli wrócić do rodziny. Wydała książkę „Jedna na milion”, napisała drugą, uczy online języka norweskiego i przede wszystkim, jak zawsze pomaga ludziom – ciężko chorym, umierającym, smutnym, zagubionym, na wózkach. Niesie pozytywne przesłanie dla wszystkich – jesteś cudem, jesteś jedna/jeden na milion. Wierzy w cuda, bo sama ich doświadcza i sama ich dokonuje. Mimo permanentnego bólu, z jakim żyje, zawsze z uśmiechem, optymizmem i dobrą energią.

Jak uszyć swoje życie 
Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Niedawno zmieniła swoje życie o 180 stopni. Od półtora roku mieszka na starówce, sama. Teraz pilnie poszukuje większego mieszkania do wynajęcia w Głogowie, by mógł z nią mieszkać jej nastoletni syn. Mieszkanie musi być odpowiednie dla osoby na wózku. 

– Chciałabym bardzo mieć pokój z kuchnią i dwie sypialnie, drugą dla syna. Teraz mam tylko jedną. Chciałabym mieć takie miejsce dla siebie – mówi Katarzyna Pawluś. 

To jest wersja podstawowa, ale może być jeszcze lepiej. – Marzę o tym, żeby to był piękny domek, na parterze oczywiście z racji tego, że jeżdżę na wózku inwalidzkim, z trzema sypialniami, z otwartym salonem, z kuchnią i z łazienką. To są moje marzenia – opowiada głogowianka. Potrzebuje  przestrzeni do życia, odpoczynku i warunków do pracy, bo z mieszkania uczy online języka norweskiego. To nie jest łatwe z nastolatkiem w domu. Gdy zachorowała, swoją szkołę językową w Norwegii musiała zamknąć.

– Teraz uczę kilka osób, dlatego że się do mnie zgłaszają, znając moją historię. Ale tydzień ma tylko siedem dni, a obiecałam kiedyś moim przyjaciołom, że nie będę brała więcej uczniów. Akurat wróciłam z rehabilitacji. Przed rehabilitacją miałam ośmiu uczniów. Kończyłam jedne zajęcia i przełączałam się na kolejne. Teraz uczę tylko dwie osoby. Ale to dobrze, bo osoba na wózku nie musi siedzieć w domu. Nie musi liczyć tylko na rodziców. Może „uszyć sobie” życie z tego, co ma. Ja uszyłam sobie z języka norweskiego – opowiada pani Katarzyna.

Otwórz szerzej oczy 

Wszystkim zamkniętym w domach i w swoim świecie, ludziom smutnym, chorym i na wózkach, powtarza: nie ma rzeczy niemożliwych. Za to możliwości jest wiele. Podpowiada te, z których sama skorzystała: świadczenie z Wojewódzkiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności, pomoc oferowana przez PFRON i MORiUS w Głogowie. 

– Można zrobić bardzo dużo. Można sprzedawać swoje wyroby. Można po prostu popatrzeć na swoje życie pozytywnie, a nie siedzieć i ciągle marudzić. Po to masz dwoje uszu, żeby dwukrotnie więcej słuchać, niż mówić – to jedno z moich ulubionych zdań. Trzeba zrobić pierwszy krok i skorzystać z tych możliwości. Chcesz zmian, zacznij od siebie. Uwierz w swoją wewnętrzną moc, zaczniesz odczuwać cuda i zmieni się Twoje życie. Jestem na wózku inwalidzkim, a robię rzeczy trudne, niemożliwe dla zdrowych osób. Jedna rzecz, którą odkryłam, to pozytywne myślenie, dzięki któremu cuda się dzieją cały czas. Wystarczy szerzej otworzyć oczy – zachęca Kasia Pawluś i nawet oferuje swoją pomoc, bo kiedyś ktoś pomógł jej.. 

– Każde dobro, które się wysyła w eter, wszystkie pozytywne słowa albo energia, wraca do mnie. Może nie wstanę z wózka, to nie jest dla mnie problem, ale chciałabym po prostu żyć – dla niej priorytetem jest teraz znalezienie większego mieszkania. Z nadzieją czeka na wiadomość, że ktoś ma takie mieszkanie do wynajęcia, od zaraz.

GH.