Piotrowski to legenda Chrobrego. Grają też jego synowie a... tata walczy o mistrza świata!

Mówią, że pasja nie zna metryki i ruszają na mistrzostwa świata w piłce ręcznej dla mastersów. Wśród nich Grzegorz Piotrowski – legenda głogowskiego handballu, który marzy o kolejnym medalu.

To nie jest zwykła drużyna – to faceci po czterdziestce, z siwizną na głowach i doświadczeniem wypisanym na twarzach. Ale kiedy wchodzą na parkiet, znowu mają po dwadzieścia lat. W maju mastersi Chrobrego Głogów S.A. ruszają na mistrzostwa świata w piłce ręcznej w kategorii powyżej 45 roku życia. Cel? Medal. Marzenie, które rok temu było dosłownie na wyciągnięcie ręki.

Czas na więcej

W zeszłym roku zabrakło naprawdę niewiele. Mecz o brąz z drużyną z Kielc – przegrali dopiero po karnych. Ból, niedosyt, ale i motywacja. – Ostrzymy sobie zęby, tym razem będzie lepiej – zapowiada Grzegorz Piotrowski (47 l.), jeden z filarów głogowskiego zespołu. – Jedziemy mocniejszym składem, z większym doświadczeniem i jeszcze większym apetytem – zapewnia.

Mastersi pojadą na turniej do Chorwacji dwoma busami. Szesnastu zawodników, wielu z nich to nazwiska dobrze znane fanom piłki ręcznej w Głogowie. – Będzie z nami Przemek Pitoń czy Dominik Jastrzębski. To ludzie, którzy zjedli zęby na tym sporcie – mówi Piotrowski, który przecież też nie jest anonimową postacią w naszym mieście, bo w przeszłości zdobywał srebrny medal mistrzostw Polski. 

Z Chrobrego do kadry

To także żywa legenda Chrobrego Głogów. Przez dziesięć lat grał w Ekstraklasie, zaliczył kilka występów w reprezentacji Polski. – To były piękne czasy – wspomina. – Najbardziej pamiętam mecz z Danią, na Grunfos Cup. Udało mi się rzucić gola Landinowi. Może nawet dwa, ale dziś już nie pamiętam dokładnie. To był światowej klasy bramkarz. Dla młodego chłopaka – coś niesamowitego – nie ukrywa. Zaczynał jak wielu – w podstawówce. – Jestem z pokolenia Wiesława Szmidta, dużo się od niego nauczyłem. Świetny pedagog, człowiek z pasją – mówi Piotrowski.

Przeszedł przez wszystkie etapy szkolenia od młodzika do seniora. I dziś przekazuje tę miłość do sportu dalej – swoim synom. – Genów się nie oszuka – śmieje się. Starszy syn, Mikołaj, ma 16 lat i już gra w młodzieżowej reprezentacji Polski. – To pierwszy krok, oby do seniorskiej – dodaje ojciec z dumą. Młodszy, Michał, ma 13 lat i też trenuje. – Często chodziliśmy razem na halę. Rozmowy w domu, opowieści… Tak się łapie bakcyla – przyznaje. Zaznacza, że dzisiejsza piłka to już inny świat. – Dużo szybsza, dynamiczniejsza. Ci młodzi robią rzeczy, o których nam się nie śniło – opowiada. – Ja byłem walczak. Nigdy nie odpuszczałem. Do końca, do ostatniej minuty. I tego samego uczę ich – mówi.

Mistrzostwa z sercem

Na mistrzostwa świata jadą nie tylko po medale. Jadą po emocje, wspomnienia, które znów będą palić się pod powiekami. – Człowiek jest starszy, boli go wszystko: nogi, ręce, plecy. Ale jak się wchodzi na boisko, to znów się czuje jak dzieciak – mówi Piotrowski. – Kiedyś grało się zawodowo. Teraz gramy dla pasji. Dla siebie. Dla tych, którzy na nas patrzą z trybun – i z domowych kanap – nie ukrywa, że to też szansa, by symbolicznie domknąć pewien rozdział kariery. – Gdybyśmy wrócili z medalem… to by było piękne zamknięcie tej historii – ucina rozmowę, bo właśnie wbiega na parkiet. Właśnie rozpoczyna się kolejny trening. Trzeba się przyłożyć, bo przecież wkrótce wyjazd do Chorwacji. Gotowi marzyć, gotowi walczyć do ostatniego gwizdka.
(MK)