Pan Stanisław na jubileuszu swojej szkoły w Jaczowie. „Sercem wciąż jestem stąd”

Na obchody 80-lecia Szkoły Podstawowej w Jaczowie przyjechał ktoś wyjątkowy – Stanisław Gwazdacz, 78-letni absolwent tej placówki. Spotkaliśmy go pod szkołą, gdy szukał dawnych znajomych, kolegów i koleżanek z klasy.

Choć od zakończenia jego nauki w podstawówce minęło już ponad sześć dekad, pan Stanisław pamięta każdy kąt dawnej szkoły i wiele historii, które dziś brzmią jak opowieść z innego świata.

Zacząłem chodzić do szkoły w Jaczowie w 1954 roku. Chodziłem do tej drugiej, nowszej, koło kościoła – w poniemieckim budynku

– wspomina, że pierwsza szkoła była otwarta zaraz po wojnie w starej owczarni, po Niemcach.

Ja już uczyłem się w tej nowej. Skończyłem siódmą klasę w 1961 roku i poszedłem w świat

- opowiada. Pan Stanisław jest rodowitym mieszkańcem Jaczowa. Urodził się w 1947 roku i mieszkał w tej miejscowości przez wiele lat. Jego ojciec był dobrze znanym w okolicy organistą w kościele.

Najlepszym w powiecie. To był organista z powołania. Jak tato grał i śpiewał, to kościół huczał

– wspomina z dumą. Choć przyznaje, że był raczej przeciętnym uczniem, szkolne lata wspomina z uśmiechem. Przyznaje, że w tamtych latach prawie każdy musiał dostać linijką po łapach.

Obowiązkowo

- podkreśla. 

Najbardziej lubiłem historię i geografię. Historię mojej miejscowości znam do dziś bardzo dokładnie. Była taka nauczycielka, która mnie wciągnęła w te tematy. Do dziś jestem pasjonatem historii tych okolic

- zapewnia, że potrafiłby o swoim regionie opowiadać godzinami. Pamięta tu każdy dom, każdą cegłę. 

 Gdybym miał takie warunki jak dzisiejsza młodzież, to może byłbym kimś – kolarzem, kowbojem, wyczynowcem, karateką. Bo miałem do tego dryg

– uważa. Ale wtedy były inne czasy. Po szkole podstawowej ukończył budowlankę, a potem poszedł w kierunku motoryzacji.

Pracowałem jako kierowca. Jeździłem autobusami i ciężarówkami. Moja ostatnia praca była w wojsku - też byłem kierowcą, znam wszystkie poligony wokół

- zapewnia.

Dziś mieszka w okolicach Małomic (koło Żagania), gdzie spędził już ponad 40 lat, ale – jak mówi – sercem wciąż jest w Jaczowie.

Mnie tu wciąż ciągnie. Tu są moje korzenie. Przyjeżdżam co miesiąc do Jaczowa. Mam tu kolegów, wszystkich z dawnych lat. Chcę sprawdzić co u nich. Mieszkają w starej części Jaczowa – to były najlepsze gospodarstwa jeszcze za Niemca

– wspomina. Podczas jubileuszu pan Stanisław z sentymentem oglądał nowy budynek szkoły. – Tu, gdzie teraz stoimy, kiedyś było gruzowisko. A tam dalej – boisko. Oprócz tych nowych drzew wszystko jest tak, jak za dawnych lat – wspomina.

Nie zabrakło też wspomnień o dziecięcych marzeniach i rozrywkach z tamtych lat.

Wychowałem się na filmach amerykańskich, na westernach. Pamiętam, jak leciała Bonanza, a ja musiałem krowy paść. Tośmy z kolegami chowali się w krzakach pod oknem sąsiada, który miał telewizor, i oglądaliśmy przez szybę. Jeszcze Znak Zorro, Złamana strzała… Do dziś je uwielbiam, mają w sobie ducha, który mnie wciąż łapie za serce

– wzdycha. Spotkanie w Jaczowie z okazji 80 - lecia szkoły było dla niego wyjątkowe – okazja, by wrócić do miejsc młodości i spotkać dawnych znajomych.

Mam już koło osiemdziesiątki, ale sercem wciąż jestem stąd

– mówi z uśmiechem.