Samobójstwo dziecka to długi proces. Jakie są jego etapy? Jak je rozpoznać?

Agnieszka Hass to psycholog i pedagog, ale również psychoterapeutka, która od 20 lat zajmuje się pracą z młodzieżą. Mówi, że samobójstwo dziecka to rozciągnięty w czasie proces. - Najpierw pojawia się myśl. Pierwszym stadium jest więc rozważanie intencji. Myślenie, czy ktoś przyjdzie na mój pogrzeb, czy życie ma sens, poczucie bezsilności i beznadziejności. Późnej przeżywanie ambiwalencji. Myśli budzą lęk przed zakończeniem istnienia. Ostatecznie przychodzi czas decyzji - wymienia psycholog. Uważa, że 80 procent dzieci najpierw wysyła sygnały, że dzieje się coś złego. Szukają pomocy, chcą zwrócić na siebie uwagę. - Istotnym sygnałem jest zmiana zachowania dziecka. Powinno nas zaniepokoić, że nagle nasze dziecko czy nasz uczeń zaczął wagarować, nie chce wstawać do szkoły, jest zniechęcony wykonywaniem jakiś czynności. Na przykład większość czasu spędza na spaniu. W ogóle zmienił swoje funkcjonowanie - siedzi długo w nocy, a w dzień śpi. Jest apatyczny. Trzeba o tym z dzieckiem rozmawiać. Rozmowa jest jedyną drogą, żeby odwieść człowieka od odebrania sobie życia - dodaje Agnieszka Hass.

Z drugiej strony nie powinniśmy się bawić w diagnostów, bo depresja u dzieci i młodzieży przebiega inaczej niż u dorosłych. Dziecko nie musi leżeć i patrzeć w sufit. Może być agresywne. Ale są też sygnały wprost, kiedy dziecko mówi nam, życie nie ma sensu i żegna się ze swoimi znajomymi. A bardzo często dorośli bagatelizują te sygnały. - Czasami to sygnały delikatne. Trzeba uważać. Wyczuć, że jest jakaś zmiana - tłumaczy Agnieszka Hass. Dodaje, że bardzo ważne jest, żeby nie bać się rozmawiać o śmierci. Trzeba stworzyć dziecku atmosferę zaufania i rozmawiać. A z drugiej strony w odpowiednim momencie podjąć decyzję o zwróceniu się o pomoc do specjalisty.
RED