Środa? Dzień chleba. Majdańska: Stąd nikt nie odchodzi głodny

Wiedzą, że znajdą tu nie tylko chleb i coś do chleba, ale też życzliwość, uśmiech i chwilę rozmowy.

W każdą środę rano, w niewielkim pomieszczeniu przy plebanii św. Mikołaja w Głogowie zaczyna się ruch. Na schodach pojawiają się znajome twarze – starsze panie, starsi panowie. Czasem młoda mama z dzieckiem w wózku. Ktoś przynosi torbę, ktoś pusty plecak. Wiedzą, że za chwilę dostaną chleb. I coś do chleba.

To tutaj, w parafialnym Caritasie, co tydzień zagląda niemal setka osób. Ubodzy, samotni, bezdomni. Renciści, emeryci, niepełnosprawni – coraz częściej to właśnie oni ustawiają się w kolejce.

– Idzie ciężki czas – nie ukrywa Halina Majdańska, prezeska parafialnego Caritasu. – Skończyło się lato, wakacje, a pewnie latem ludziom jest trochę łatwiej. Jest jakaś praca sezonowa, ktoś coś dorobi. Ale gdy robi się zimno, to już nie ma gdzie przetrwać, nie ma gdzie posiedzieć. Wtedy wracają do nas – dodaje.

Środa – dzień chleba

Drzwi Caritasu są otwarte w każdą środę od ósmej do dwunastej. To wtedy wydawany jest chleb, konserwy, masło, czasem dżem, czasem drożdżówki – te ostatnie dzięki lokalnemu piekarzowi, który oprócz dostaw chleba dorzuca coś słodkiego.

– Niby niewiele, chleb, konserwa, coś do chleba, ale co by było, gdyby nie ta pomoc? – zastanawia się Stefania Wiśniewska, wolontariuszka z wieloletnim stażem.

Każdy, kto potrzebuje wsparcia, może je tu uzyskać. Trzeba przynieść zaświadczenie, że jest się parafianinem, podać, czy się pracuje, czy nie. Dla takich osób zakładana jest karta, która uprawnia do odbioru żywności. Ale drzwi nie są zamknięte dla nikogo.

– Pomagamy też bezdomnym, nawet jeśli nie są z naszego terenu. Bo przecież nie odmawia się chleba – mówi Majdańska.

Od młodzieży po seniorów

Pani Stefania pomaga tu od ponad dziesięciu lat. – Zaczynałam jeszcze, jak pracowałam zawodowo, prowadziłam wtedy szkolne koło Caritas w Zespole Szkół Ekonomicznych w Głogowie. Młodzież pomagała przy zbiórkach w sklepach, przy paczkach – opowiada, że teraz sama nosi kartony, wydaje jedzenie, rozmawia.

Bo w tym miejscu chodzi nie tylko o to, żeby dać kromkę chleba. Czasem ktoś przyjdzie po prostu porozmawiać, wyrzucić z siebie troskę.

– Zauważyłam, że dziś jest mniej rodzin, a więcej samotnych – dodaje. – Kiedyś było dużo matek z dziećmi. Dziś to głównie starsi, samotni, często schorowani. Renty, emerytury niskie, a opłaty coraz wyższe – nie ukrywa.

Działać mimo wszystko

Każdy miesiąc to nowe wyzwanie. Nie wcale takie łatwe. Wierni z parafii św. Mikołaja wspierają Caritas co trzecią niedzielę miesiąca – wtedy podczas mszy odbywa się zbiórka do puszek. Te pieniądze muszą wystarczyć na zakup żywności na cztery, a czasem i pięć tygodni.

– Nie stać nas na więcej, ale staramy się pomóc, jak umiemy. W tej chwili mamy około osób: rodzin i samotnych objętych pomocą – wylicza prezeska.

Z zewnątrz to wygląda skromnie: kilka regałów z puszkami, słoikami, bochenkami chleba. Ale dla tych, którzy tu przychodzą, to często jedyne miejsce, gdzie ktoś ich wysłucha, poda rękę.

– Każdy może pomóc Caritasowi – apeluje pani Stefania. – Nie trzeba wiele. Ktoś ma piekarnię, może dorzucić pieczywo. Ktoś inny może kupić konserwy albo po prostu wrzucić do puszki. A my zawsze się podzielimy – apelują.

Ale potrzebne są też ręce do pracy. Wolontariusze. – Trudno kogoś zaangażować, kto pracuje zawodowo. Dlatego najbardziej liczymy na seniorów, emerytów – ludzi, którzy mają trochę czasu i serca. Bo w środę trzeba nie tylko wydać chleb, ale i przenieść kartony, pomóc tym, którzy mają trudność z chodzeniem – zauważa.

Zbliża się jesień, za nią zima – czas, kiedy drzwi Caritasu będą pukać coraz częściej.

– Niech się nie wstydzą przyjść – zachęca Majdańska. – Tu nikt nie pyta, dlaczego ktoś potrzebuje pomocy. Każdy, kto zapuka, znajdzie coś dla siebie. I trochę ciepła – gwarantuje.

Czasem naprawdę niewiele trzeba, żeby komuś dać siłę przetrwać kolejny tydzień.