Głogów w czasach zjazdu królewskiego

Przybliżymy wygląd naszego miasta z tego okresu.

W 2. poł. XV wieku Głogów należał do Korony Czeskiej i przeżywał burzliwe dzieje. Miasto podzielono na dwie części – królewską i książęcą i zarządzano nim poprzez dwóch władców. Taki stan utrzymywał się od 1331 roku. Królewską połową, w imieniu Czechów władał książę cieszyński Władysław, podejmujący wysiłki, aby załagodzić wrogą politykę śląskich książąt i miast wobec Jerzego z Podiebradów. Z kolei książę Henryk IX Starszy, władający drugą częścią Głogowa, przewodził związkowi przeciwnemu Jerzemu z Podiebradów. W trakcie wojny między dwoma obozami w 1459 roku książę Władysław został śmiertelnie ranny. Rządy w jego części Głogowa kontynuowała księżna wdowa Małgorzata Cylejska. Przy braku polskiej pomocy dla przeciwników Czech, Henryk IX Starszy został zmuszony złożyć hołd królowi Jerzemu.

Głogów w późnym średniowieczu był miastem znaczącym, obok Wrocławia i Świdnicy największym na Śląsku (w 1464 roku liczył około 12 tysięcy mieszkańców). Jan Długosz notował: „Głogowa Wielka, ozdobna dwoma zamkami (...)”, a Bartłomiej Stein opisywał: „Miastem wolnym jest Głogów, który wśród innych wybija się swoją sławą (...). Jest drugim po Wrocławiu miastem na Śląsku”. Tak miasto w XV wieku i w początkach szesnastego stulecia opisywali ci znani kronikarze. Symbolem samorządowej władzy miasta był ratusz, gdzie urzędowali rajcy. Znalazły się tam też: sąd, kancelaria, skarbiec, archiwum i więzienie w wieży. Głogów posiadał również dwa zamki. Pierwszym był zamek wybudowany w XIII wieku koło przeprawy odrzańskiej, należący wówczas do części królewskiej. System miejskich murów obronnych łączył go bezpośrednio z miastem. Obecny kształt zamku został nadany mu podczas jego przebudowy po zniszczeniach w 1480 roku. Odbywały się w nim sejmiki księstwa głogowskiego. W pobliżu zamku umiejscowiona była także mennica książęca, wzmiankowana po raz pierwszy już w 1291 roku.

Książęta głogowsko-żagańscy wybudowali dla siebie na początku XIV wieku drugi zamek w pobliżu furty Bożego Ciała. Do jego budowy wykorzystano fragment miejskich murów obronnych z wieżą. Po 1480 roku zamek został jednak rozebrany. W niedalekim położeniu od niego, od 1419 roku funkcjonował kościół p.w. Bożego Ciała, spalony 69 lat później podczas wojny Jana II z Węgrami. W tym samym czasie na jego polecenie zniszczono i rozebrano przedmieścia. Podobny los spotkał prawobrzeżny Ostrów Tumski.

Obok konfliktów zbrojnych, największym zagrożeniem dla ówczesnych miast były pożary. Głogów w XV wieku, pokryty przeważnie zabudową drewnianą płonął kilka razy.

Opracował: Dariusz Andrzej Czaja