Budynek Szkoły Podstawowej nr 2

Głogowska gmina ewangelicka od 1708 roku uruchomiła seminarium, w którym organizowano naukę w klasach gimnazjalnych oraz o profilu zawodowym.

Budynek szkoły, ulokowany na niewielkiej działce wewnątrz głogowskiej twierdzy, był bardzo ciasny, a dobudowane skrzydło z aulą pomniejszyło teren szkolnego podwórka, które nie było w stanie pomieścić uczniów podczas przerw. Również szkolne pomieszczenia przestały spełniać normy higieniczne. Sale były nieoświetlone i posiadały złą wentylację.

Budowę nowej, obszernej szkoły zrealizowano dopiero na początku XX w., po zniesieniu murów twierdzy oraz kilkuletnich negocjacjach. W ramach przypadającej w 1908 roku dwusetnej rocznicy powstania Gimnazjum Ewangelickiego, miasto zaoferowało pod inwestuję nieodpłatnie 50-arową działkę na terenie powstającej w tym czasie nowoczesnej dzielnicy (obecnie róg ulic Jedności Robotniczej i Sikorskiego). Jedną z osób najbardziej zaangażowanych w starania budowy placówki był dr Altenburg; dyrektor szkoły w latach 1899-1913. Budowa nowego budynku szkoły trwała w latach 1908-1910. Pracami kierowali architekci z zielonogórskiego urzędu oraz inspektorzy urzędu rejencji w Legnicy. Wstępną koncepcję obiektu opracowano w berlińskim Ministerstwie Robót Publicznych, natomiast projekty architektoniczne przygotował Emil Friede z Zielonej Góry.

Rozległy kompleks, nawiązujący do barokowych, reprezentacyjnych założeń pałacowych, posadowiono na planie litery L, tworząc dwie stosunkowo długie pierzeje w narożniku nowo powstałych ulic. Budowla składa się z dwu trójkondygnacyjnych skrzydeł mieszczących sale do ćwiczeń, lekcyjne, pomieszczenia administracyjne, masywnego gmachu w narożniku oraz prostokątnego domu dyrektora. Gzymsy, portal głównego wejścia i detale wykonane zostały z piaskowca. Sporo artystycznych ozdób w budynku wykonali lub sfinansowali byli uczniowie jako dowód wdzięczności dla byłej placówki. W samej konstrukcji oraz wyposażeniu zastosowano najnowocześniejsze wówczas rozwiązania, m.in. żelbetonowe ławy fundamentowe i stropy piwnic czy korkowe izolacje przeciwwilgociowe.

Budynki wyposażono w centralne ogrzewanie (dom dyrektora w piece kaflowe) oraz instalacje wodociągowe, elektryczne i gazowe. Ze starannością wykonano wnętrza, wraz elementami wyposażenia: dekoracyjnymi posadzkami, balustradami schodów, kratami. Na dziedzińcu umieszczono dekoracyjną studnię z wodą pitną, otoczoną kolumnami i przykrytą kopułą, którą zaprojektował architekt miejski Wilhelm Wagner. Za sukcesy na froncie wschodnim I wojny światowej w auli szkoły umieszczono popiersie dowódcy wojsk niemieckich gen. Paula von Hindenburga, przyszłego prezydenta Republiki Weimarskiej, a byłego ucznia tej placówki. W polskiej rzeczywistości, w budynku działała Szkoła Podstawowa nr 1, po reformie oświaty w 1999 roku Gimnazjum nr 1 a obecnie Szkoła Podstawowa nr 2.
Dariusz Andrzej Czaja