Cała seria powodzi wystąpiła na przełomie wieku w latach 1880, 1897, 1902 i 1903, kiedy to miała miejsce największa powódź naszego stulecia, a w Głogowie zaobserwowano na wodowskazie stan 657 cm.

Według raportu tajnego Radcy Budownictwa H. Kellera z 26.X.1903 r. ("Powódź lipcowa 1903 i stosunki powodziowe w dolinie Odry") długotrwałe deszcze obejmujące cały południowy Śląsk w dniach 9-10.VII zmieniły się w oberwanie chmury. Na rozległym obszarze zlewni Górnej Odry zaobserwowano zaobserwowano w tych dniach opady o wysokości większej niż 150 mm.

Fala powodzi doszła do Frankfurtu nad Odrą a następnego dnia minęła ujście Warty. O potędze Żywiołu świadczy, cytowana za rocznikiem hydrologicznym (der Landesanstalt für Gewässerkunde, Abflussjahr 1939) wysokość szczytu fali ponad poziom wylewu wynosząca
w Raciborzu 360 cm, we Wrocławiu 380 cm i w Szwedt 170 cm. Powódź trwała w Raciborzu 8 dni, we Wrocławiu 14 dni a w Szwedt aż 58 dni. Na całym odcinku rzeki między Wrocławiem a Głogowem zostały przekroczone wcześniej notowane najwyższe stany.

Przyczyną tego było spiętrzenie wód przez wały budowane przez związki wałowe zobligowane do tego ustawą o ochronie od powodzi z 1900 r. W czasie powodzi w 1903 r. nie istniały jeszcze zbiorniki retencyjne. Pierwszy taki zbiornik (Leśna na Kwisie) został oddany do użytku dopiero w 1908 r. W początkowej fazie była także regulacja dopływów Odry.

Ogrom wyrządzanych przez powódź szkód stał się impulsem do budowy polderów chroniących Wrocław oraz przebudowy Wrocławskiego Węzła Wodnego w wyniku której stał się on jednym z najlepiej chronionych przed powodzią miast. Po powodzi w 1903 r miała miejsce ostatnia przebudowa odrzańskich wałów przeciwpowodziowych. 
RED
Źródło: Polska-org.pl