Spełnili marzenia! Edyta Owczarz z Głogowa ma nowe auto i jedzie po medale mistrzostw Europy! [FOTO]

Edyta Owczarz ma nowe auto i jedzie po piąty medal mistrzostw Europy.

Zaledwie wczoraj (30.06.) wrócili z Poznania, z torbą pełną emocji i dwoma srebrnymi medalami. Ale kiedy spotykamy się z Edytą Owczarz i jej mamą Krystyną, to nie tylko z tego powodu uśmiechają się od ucha. Najważniejsze... stoi właśnie pod blokiem. Lśniący, wielki Ford Transit Custom. Taki z podjazdem, takim na wózek. Taki, który zmienia wszystko. – Dosłownie! – mówią zgodnie.

Wymarzone auto

– No w końcu mamy swoje – mówi Edyta. – Tyle lat czekania, kombinowania, wynajmowania, a teraz? Wsiadam i jadę. Znaczy… brat jedzie, Andrzej jedzie, ja wjeżdżam – śmieje się. Bo dotąd podróże Edyty, paraolimpijki z Głogowa, zawodniczki bocci na najwyższym poziomie, nie były takie łatwe. 

– Auto od kogoś, wynajmowane, później jeszcze do kogoś trzeba było pojechać, po wózek, po rampę, po kierowcę. A teraz? Pakujemy się i jedziemy. Jak normalni ludzie – dodaje mama, Krystyna Owczarz. – Ja już mam 78 lat. I jak Edyta mówi, że jedziemy do Chorwacji, to ja się nie pytam po co, tylko: kiedy i gdzie się pakujemy – żartuje.

Na mistrzostwa

A właśnie. Chorwacja. Zagrzeb. Za tydzień Edyta startuje w mistrzostwach Europy. – Cztery medale już mam: złoto, trzy srebra, indywidualnie i w parach. To teraz czas na piąty – rzuca z przekąsem. – Nie no, nie ciśniemy aż tak. Ale wiadomo, że człowiek zawsze chce więcej – nie ukrywa utalentowana głogowianka. Wrócili właśnie z międzynarodowego challengera w Poznaniu. Obsada – światowa: Australia, Bermudy, Argentyna, USA. A Edyta? Dwa razy srebro. W grze indywidualnej i w parze z Damianem Iskrzyckim.

– Zawody pechowe, bo jak ja przyjeżdżam kibicować, to Edyta przegrywa – śmieje się Andrzej Maciejewski, prezes IKSON Głogów. – Więc postanowiłem, że teraz będę przyjeżdżał tylko na dekoracje. Może będzie lepiej – mruga okiem. – Ale tak serio, dwa srebrne medale w takim składzie to kapitalny wynik – jednocześnie gratuluje. Edyta kiwa głową. – No wiadomo, że człowiek by chciał złoto. Ale przed zawodami? W ciemno bym te dwa srebra brała. Rywalka w finale była topowa. Cieszę się. Trochę niedosyt jest, ale cieszę się – mówi.

Nie dadzą mu odpocząć

I właśnie w takich momentach widać, ile znaczy samochód. W Poznaniu już był. I w Kielcach. I w Częstochowie. – Trzy tysiące kilometrów zrobił w niecały miesiąc – mówi Maciejewski.

– Przypłynął z Turcji, przystosowywany był w Częstochowie. To nie jest byle co. Edyta nie przesiada się z wózka – ona podróżuje na nim, więc to auto musiało być zrobione od A do Z. Rampy, pasy, wysokość, wszystko – zaznacza prezes stowarzyszenia.

Wielkie marzenie, długo wyczekiwane. I nie do końca tanie – PEFRON bardzo pomógł. Trzy czwarte wartości auta, coś koło tego. Ale resztę Edyta i mama musiały dołożyć same – mówi Maciejewski. – A wiadomo, nie ma sponsorów. To jest pasja i determinacja – zaznacza.

Teraz im łatwiej

Mama Krystyna pamięta dobrze czasy, kiedy na zawody jechali nawet... osobówką. – Albo musieliśmy załatwiać samochód, żeby w ogóle dotrzeć na lotnisko na przykład do Monachium. Teraz to komfort. Wsiadam, siedzę sobie obok, mam Edytę w zasięgu ręki i już. Chociaż... trochę szkoda, że nie prowadzę – przyznaje. – Ale już wiek nie ten. Ja to mówię: nie mam refleksu. Siedemdziesiąt osiem lat to już nie na autostradę – śmieje się.

– Zdarzało się, że nie było kierowcy, nie było auta, a trzeba było lecieć na drugi koniec Europy. I wiesz, samolot, bagaże, wózki, sprzęt. Nie zawsze chcą to zabrać. Nieraz miałam dość, chciałam zrezygnować. Ale wtedy patrzyłam na mamę. I się chciało znowu – dorzuca Edyta. Ten duet działa jak dobrze naoliwiona maszyna. Trzynaście lat razem w sporcie. I zawsze razem na zawodach. Ba! Całe życie razem. Od pierwszego dnia życia.

Kiedyś jeszcze nie było windy w bloku, to sąsiedzi pomagali znosić wózek z pierwszego piętra. – Teraz mamy windę, mamy samochód, mamy drużynę. No i mamy zapał – mówi niestrudzona mama. I może właśnie to jest piękne w tej historii. Nie tylko medale. Nie tylko wyjazdy. Ale to, że po latach układania życia wokół sportu, wreszcie coś się układa wokół nich. Że mogą jechać, kiedy chcą. Nie pytać, nie prosić, nie wynajmować.

– Nie trzeba się już martwić: kto, za ile, jak. Teraz po prostu się jedzie. A dla mnie – jako sportowca – to naprawdę duża rzecz – mówi Edyta.

– A ja się tylko martwię – rzuca mama – że teraz to już trzeba Edycie nowy cel dać. Bo jak nie auto, to co? – zastanawia się.

– Może złoto w Zagrzebiu? – podpowiada prezes Andrzej.

– Zobaczymy co da się zrobić! – kończy nasza olimpijka, Edyta.
(MK)